Goniąc marzenia

A kiedy przyjdzie także po mnie,
Zegarmistrz Światła purpurowy,
by mi zabełtać błękit w głowie,
To będę jasny i gotowy.

Przyszedł czas na podsumowanie. 

Tak jak obiecywałem, było jak w życiu. Raz z górki a raz pod górkę. To co miało być trudne okazało się nie aż tak, bo byłem na to psychicznie gotowy (dzień 2 i 10). Ale za to pojawiły się nowe, zupełnie nieoczekiwane przeszkody z którymi trzeba było sobie radzić. Chodzi mi tu o mega problemy ze stopami już na tak wczesnym etapie podróży (spodziewałem się koło 10-go dnia).

Okazało się też, że choć wejście na szczyt jest nieraz pracochłonne, to znacznie bardziej bolesne jest schodzenie że szczytu.

Okazało się, że pozornie łatwe w zdobyciu szczyty wcale takie nie muszą być, a satysfakcja w ich zdobywaniu może być znacznie wieksza od tych 'topowych'.

Tak jak w życiu, gdy uporam się z jednym kłopotem (odciski) pojawia się inny (pogoda). 

Czasami też trzeba było pójść pod prąd. 

A czasem chwycić byka za rogi 

Podobnie jak w życiu cześć dni tej wyprawy była przyjemna, a część była męcząca i tylko czekałem aż się dany dzień skończy. Jednak całościowo traktuję tę wyprawę jak sukces. I o to właśnie w życiu chodzi. Żeby na końcu mieć poczucie zwycięstwa. 

Wiadomo też, że mimo starannych przygotowań nie wszystko przewidzimy i życie nie raz nas zaskoczy. I to jest zasadniczo piękne. Ta nieprzewidywalność. Oczywiście zdarzają się też bardzo przykre niespodzianki, ale większość trudności przynosi satysfakcję, gdy już je pokonamy.

Okazało się wreszcie, że warto gonić swoje marzenia. 

Ten blog właśnie ma swój koniec. Czy będzie kontynuowany? Nie.

Ale kto wie, może przy kolejnej okazji powstanie następny?

Na koniec mogę powiedzieć:

Jestem gotowy.

Policzyłem kiedyś wszystko 

Co mi dało dobry znak

Pod stopami

Jeszcze mocniej czułem ziemię 

Jako matematyk niemógłbym sobie tego odmówić :

Cała trasa została zaplanowana na 16 dni, a zrealizowana w 15 dni 'marszowych' podczas których pokonalem pieszo 570km - co daje średnio 38km dziennie. Zaraz zaraz. Ale plan zakładał 500km. Skąd nadwyżka prawie 15%?

Oczywiście przy planowaniu trasy mierzyła ona odległości od centrum do centrum miejscowości. Najczęściej na pole namiotowe, czy do sklepu trzeba było nałożyć drogi. Czasem po pieczątkę KGP. Średnio 3km dziennie. Jakieś 5-10km to pogubione szlaki (w sumie). A reszta? No wiadomo. Mapa podaje odległość 'prosto' po szlaku. A ty czasem musisz zrobić krok w bok żeby przeskoczyć kałużę, albo wybrać mniej śliski kamień.

By pokonać ten dystans postawiłem około 800 000 kroków. 

Link do całej trasy

Dodatkowo 2 dni były wypoczynkowe.

Pierwszy wynikał że stanu moich nóg, drugi z przyjazdu Viks'a (zresztą tego dnia zrobiliśmy jeszcze 20km spacer, ale nie wyliczam tego do wyprawy). Około 490km pokonałem z plecakiem wiążącym średnio 18kg, pozostałe z lekkim, ok 4kg balastem. Jakieś 25km pokonałem asfaltem poza szlakami (wiązało się to z brakiem noclegu w Nowej Rudzie oraz brakiem czasu na przejście szlakiem trasy Kłodzko - Polanica Zdrój). Wyprawa zajęła jakieś 170-180 godzin marszu. Mapa wskazywała na 150, czyli też jakieś kilkanaście % więcej (podobnie jak przy odległości). Oznacza to, że mniej więcej utrzymywałem tempo mapowe (na początku wyprawy byłem 'pod kreską', ale w końcówce nadrobiłem). 

Wypiłem około 110 litrów wody.

 Nie mam pojęcia ile - ale też zjadłem co nieco

Całość (17 dni) kosztowała mnie około 1650zł w czym największy udział ma jedzenie 700zł, noclegi 350zł, woda 200zł, bilety PKP 200zł, medykamenty 100zł (wszystkie kwoty w przybliżeniu). 

Zabiłem niezliczoną ilość much, komarów i pająków, oraz niestety - rozdeptałem jednego winniczka [*]. Złapałem 2 kleszcze (nie do pudełka ☹️) .

No i co bardzo miłe - zebrałem też masę gratulacji i oklasków. Wszystkie one sprawiają ogromną radość, ale szczególnie fantastycznie przywitali mnie koledzy z Timex'u 💪. To jest ekipa! 

Wszystko co mam, co dał mi świat
Noszę w sobie, by kiedyś ci dać
Choć mówią, że nie mamy szans
Ciągle wierzę, że jeszcze jest czas

Tak, tak. To już dziś. Dzień w którym przeplatały się różne, wręcz skrajne emocje. Ale od początku.

Prognozy na dziś były dobre. Postanowiłem więc ruszyć wcześnie. Pobudka o 5.30, chwilę przed 7 na szlak. Nie mam wody, więc modyfikuję lekko trasę i idę czerwonym przez Jarnołtówek. Jakiś kilometr po starcie mam towarzystwo.

Na początku to bardzo fajne, ale jak pieski idą ze mną 3km zaczynam się martwić czy odnajdą drogę do domu (są zadbane i z obrożami). Próbuję je zniechęcić. Bez skutku. Na szczęście w Jarnołtówku (kolejne 2km) kilka zabiegów okoliczności i pieski już nie idą za mną. Mam nadzieję, że po prostu wracały ze mną do tej miejscowości z długiego spaceru.

Nadal czerwonym rozpoczynam podejście na Biskupią Kopę. 550m przewyższenia na dystansie 4km to nie mało. Ale dziś jest mega motywacja. Trasę liczoną na 1h 40min pokonuję w nieco ponad godzinę. Przed 9.30 jestem już na szczycie. Po drodze mijam bardzo interesujący drogowskaz.

Moja trasa do tego miejsca ze Świeradowa zajęła 545km (a nie 420 jak tu) , a to dlatego, że Główny Szlak Sudecki nie przebiega przez najwyższe szczyty wszystkich pasm.

Pogoda nie jest za dobra na szczycie. Jest mglisto, chłodno i nawet przelotne popaduje. Widoki żadne.

Jestem bardzo szczęśliwy z tego co już osiągnąłem. Jeszcze tylko 20km i wyprawa dobiegnie końca. Rozmyślanie o moim małym sukcesie powoduje, że gubię szlak i muszę się cofnąć 300m.

Schodzę czerwonym a następnie żółtym. Cały czas utrzymuję szybkie tempo. Liczę na to że dotrę do Prudnika na tyle wcześnie, żeby zdążyć się wykąpać przed podróżą, bo wczoraj był jedyny dzień bez mycia podczas wyjazdu. Niezbyt komfortowo. Niestety wiedzą to również okoliczne muchy☹️.

Pod Zamkową Górą zmieniam szlak na niebieski, który prowadzi lasem. Tam owadów jest jeszcze więcej. Jeszcze przyspieszam. Szlak 1h 40min idę w tempie na 50min, ale niestety okupuję to poważnym naciągnięciem mięśnia. Gdybym miał przed sobą jeszcze kilka dni byłoby to poważne zmartwienie. Dziś jednak nie jest to tak istotne. Muszę jednak znacząco zwolnić. Droga czerwonym a następnie niebieskim do Prudnika dłuży mi się niemiłosiernie. Chciałbym wręcz się teleportować a noga nie niesie.

O 14 docieram na znaleziony w Google jeden trzech basenów. Planowałem tu prysznic. Jak się okazuje basen jest od lat nieczynny. Lokalny facet informuje mnie, że w innym miejscu postawiono nowy, 2km dalej. Kuśtykam więc powoli tam, zahaczając po drodze o knajpę i obiad. Gdy docieram chwilę po 15 okazuje się że w okresie letnim ten basen nie funkcjonuje. Czynny za to jest ten trzeci - 2km od pierwszego, ale dokładnie w przeciwnym kierunku! Czyli 4 od miejsca w którym jestem. To już za dużo na moją bolacą nogę. Idę powoli na dworzec z nadzieją że chociaż się tam umyję i coś zjem. A tam nawet kasy brak!
Leżę więc sobie na ławce peronowej czekając ponad 2 godziny na swój pociąg.

No cóż. Można powiedzieć, że ja pokonałem siebie, ale Prudnik pokonał mnie.

Jestem jednak przekonany, że gdy emocje już opadną, nogi się zagoją, to ten dzień będzie wspominany przeze mnie jako dzień piękny.

Życzę Wam w życiu wielu pięknych dni!

To jeszcze nie koniec! Planuję ze 2, może 3 wpisy podsumowujące wyprawę.

Hej, ja przed tobą się rozbieram
Zrzucam zmięte, brudne myśli

 Po co mi ten blog? Z natury nie jestem absolutnie człowiekiem wylewnym i często trzeba mnie ciągnąć za język, żeby dowiedzieć się czegokolwiek. Na Facebooku umieszczam 3 posty rocznie. Dlaczego zdecydowałem się na taki ekshibicjonizm? 

 Wiele osób, z którymi rozmawiałem przed wyjazdem mówiło:

- super. Podsyłaj zdjęcia regularnie

- weź daj jakieś info o szlakach jak już będziesz bo może kiedyś się wybiorę

- tylko nie wrzucaj na fejsa bo tam nie znajdę, pisz, do mnie bezpośrednio

Ponieważ nie mam tyle prądu aby dzielić się moimi przeżyciami z każdym zainteresowanym z osobna musiałem znaleźć sposób na jakąś metodę zbiorczą. W tym miejscu powinienem napisać: "Prowadzę ten blog, bo wiele osób mnie o to prosiło". Ale nie zrobię tego. Z bardzo prostego powodu. Bo bym sklamał. A kłamstwo jest jedną z najbardziej obrzydliwych rzeczy w moich oczach (choć skłamałbym mówiąc że nigdy nie klamie😉).

Ten blog powstaje z egoistycznych pobudek. Motywy są dwa:

1. Intensywnie trenując zdałem sobie sprawę, że mogę nie podołać. A tu już tyle osób wie o moim planie. Jak będę wyglądał w ich oczach gdy polegnę? Z drugiej strony takie myślenie podświadomie motywuje. Także wykorzystałem Was jako dodatkowe 'paliwo'. Za co z gór(y) przepraszam.

2. Gdy jesteś cały dzień sam nawet proste interakcje w postaci komentarzy i opisywania na nie mogą być pomocne. Jesteście chwilowym odpoczynkiem od samotności.

Bardzo Was przepraszam, mam nadzieję, że nie jestem dla Was pasożytem. Że Wy też coś czerpiecie z tego bloga, i że jest to raczej symbioza. 

Deszcz się na kałużach spienił, 

łzami rosi zboże.
Może się coś w końcu zmieni?
Może!

Dlaczego wczoraj zszedłem do Czech? Oczywiście tak było w planach. W ten sposób skracam drogę i zamiast 2 dni bez szczytu z KGP mam jeden. 

Postanowiłem dziś zaryzykować. Ponieważ wczorajsze prognozy zapowiadały opady w godz. 9-11 (po południu oczywiście też) postanowiłem się wyspać i wyjść po 'pierwszym deszczu'. Pobudka o 8 i obserwacja nieba i prognoz. Te bez zmian: 9-11, 14, 17, 21. To godziny z deszczem. Sporo tego.
Buty, skarpety i softshell oczywiście nie wyschły. Reszta w miarę. Czekam do 9.45. Nadal nie pada. Ruszam w drogę.
Dziś zaczynam czerwonym szlakiem 4,5km płasko. Gubię się kilkukrotnie na łąkach, w tym raz poważnie z powodu błędu na mapie i słabych oznaczeń. Przed 11 zaczynam 600m podejście na odcinku 5,5 km. Idzie nieźle. Niestety. O 11.30 zaczyna padać. Po chwili leje. Softshell mam mokry, zresztą wczoraj na takim deszczu się nie sprawdził. Pozostaje przeciwdeszczówka, w której zaparzyłem się wchodząc w deszczu do schroniska Śnieżnik. Dziś jej nie ubieram tylko narzucam na głowę i ramiona. Jest znacznie lepiej.
Fragment około 1km szlaku idzie bardzo stromym, kamiennym podejściem, którym dziś płynie strumień. Do tej pory świetnie spisująca się podeszwa w moich Salomonach - dziś zawodzi (wcześniej w necie czytałem, że na ślkskim kamieniu Vibram bije na głowę Contagrip) - ślizgam się niemiłosiernie. W końcu zaliczam pierwszy (i na szczęście jak dotąd jedyny) upadek. Padam jak kłoda barkiem na kamienie. Cierpi jeszcze łydka i jedna z dłoni. Głowa cała. Powoli wstaję i z maksymalnie już wzmożoną ostrożnością w ślimaczym tempie posuwam się do przodu. Na zmianę leje i strasznie leje.
Około 13 wreszcie docieram na szczyt. Powoli przestaje padać.
Bardzo bałem się zejścia, ale okazuje się mniej strome i kamieniste niż podejście. I nie pada. Mogę bardziej skupić się na podziwianiu piękna czeskich Sudetów. Szlaki są tu zadbane, dobrze oznaczone, często z 'atrakcjami'.

Do tego bardzo często trafiają się zagospodarowane źródełka, które ratują dziś życie, bo wyszedłem z zaledwie 2l wody.

Zielony szlak doprowadza do miejscowości Jesenik chwilę po 14. Tam robię przerwę na obiad (kanapki). I co? Zaczyna padać. Wygląda na to, że prognozy się sprawdzają. W pośpiechu ruszam. Na szczęście tym razem nie leje. Pada umiarkowanie pół godziny a później się przejaśnia.
Na żółtym szlaku spotykam prace przy wycince drzew. W Polsce w takich sytuacjach szlak jest zamykany, czego byłem już tu świadkiem.

Na szczęście Czesi nie są tak wyczuleni, pan z koparki na chwilę przestaje i przeskakując po kłodach idę dalej.
Im bliżej Polski tym lepsza pogoda.
Witam słońce z otwartymi ramionami.

O 18 przekraczam granicę. Robię przerwę na jedzenie i.... zaczyna padać. Na szczęście bardzo przelotnie. Około 18.45 docieram do Podlesia. Stwierdzam, że nie ma sensu iść do Głuchołazów, bo jutro i tak tędy wracam, a sklep mi w zasadzie niepotrzebny (poza wodą, ale coś wymyślę). Rozbijam się totalnie na dziksa. W końcu to zielona noc. Kto wie co się jeszcze wydarzy?
Jutro stawiam kropkę nad i.
Trzymajcie kciuki!
It's the final countdown!