Goniąc marzenia

No i tam są ludzie,

Cóż poczniesz bez ludzi?

Bieda? To oni Cię wyciąganą z biedy.

Oczywiście podczas 3 tygodniowej wycieczki mijam wiele wsi (może z 30?) i miasteczek. W każdym z nich napotykam ludzi. Są też turyści na szlakach, choć oprócz gór Stołowych, Sowich i Karkonoszy bardzo niewielu. 

Ludzie jak to ludzie. Każdy jest interesujący. Ale nie każdy daje to poznać w danej chwili. Ten wpis będzie bardzo subiektywnym opisem kilku postaci, które najbardziej zapadły w pamięć podczas wycieczki, a których z różnych względów nie odpisywałem przy poszczególnych dniach. 

1. Pan 'doświadczony turysta'.

Pierwsza osoba to turysta napotkany w busie z Jeleniej do Świeradowa. Na pytanie kierowcy busa skierowane do nas 'gdzie w Świeradowie wysiadacie?' odpowiada widząc nasze plecaki (małe, bo duże poszły w bagażnik): 'pewnie przy szlaku'. Odkrywca. Po tem jest tylko gorzej. Pyta dokąd idziemy. Odpowiadam że do Szklarskiej. On na to: 'Czyli do Jakuszyc'. Nie wyprowadzam go z błędu. Czyni to miejscowa kobieta. Nieskuteczne. Pan przecież wie lepiej. Następnie wyciąga smartfon i pokazuje mi mój szlak na mapie (oczywiście nie mój tylko jego, ale pan jest przekonany że wszyscy mają taki sam plan wycieczki jak on). Później chwali się jeszcze możliwościami aplikacji z mapą w swoim telefonie. Nie wie że nam dokładnie taką samą. Wspaniały człowiek🙄.

2. Pan kierowca (Krzyś) 

Pan kierowca za to jest naprawdę super. Wielokrotnie podczas podróży pomaga pasażerom w sposób, którego nie mogę tu opisać, bo jeszcze ktoś to przeczyta i pan będzie miał nieprzyjemności przez swoje dobre serce. Widać po relacjach z pasażerami, że jest lubiany wśród lokalnej społeczności i stara się każdemu pomóc. 

3. Prawdziwi trekingowcy 

Podczas podejścia że Szklarskiej wyprzedza mnie 3 młodych mężczyzn. Są zaskakująco dobrze ubrani na górska wyprawę. Przygotowali się. Są też bardzo sprawni. Z małymi plecakami mijają mnie z łatwością. Ale zanim to czynią dobiega mnie głośna muzyka z głośnika bluetooth. Litości. Naprawdę tutaj....

4. Pani Krysia 

Tak naprawdę nie mam pojęcia jak Pani miała na imię. To imię nadaliśmy jej roboczo. Był też Pan - jej mąż. Właściciele restauracji Mamarosa w Janowicach Wielkich. Byli bardzo pomocni. Nakarmili nas pomimo, że już zamykali, wskazali potencjalne miejsce noclegu, przechowali plecaki drugiego dnia i pozwolili naładować telefony. Wielkie dzięki.

5. Przewodnik

W Ciechanowicach trafiamy na miejscowego żulka. Chłopak jest żywo zainteresowany gdzie idziemy. Gdy słyszy, że do Marciszowa informuje że zostało nam 15min (choć ja dobrze wiem że około 50). Załatwia nam też nocleg. Drugie, a nie pierwsze, a nie trzecie skrzyżowanie w prawo, nie w lewo, i tam będzie pierwszy, nie drugi, nie trzeci, no drugi dom i tam mieszka jechowy. On jest taki gość. Pozwoli wam rozbić namiot. Po chwili chyba sam ma świadomość niezbyt precyzyjnego opisu więc na koniec dodaje: Traficie na pewno. 

6. Wodzianka 

Nie chodzi mi o Dominikę od Kuby Wojewódzkiego. Uwierzcie mi, że w tej konkretnej sytuacji zdecydowanie wolę spotkać starszą Panią z dużym sercem niż młodszą z dużymi.... Gdyby nie butelka wody podarowana mi przez gospodynię w Gostkowie - byłoby krucho. 

7. Portier 

Dzwonię do domu noclegowego Rodar w Boguszów Gorce. Jestem już mega zbolały. Pytam o nocleg bez pościeli informując że wszystko mam że sobą, pan z recepcji mówi że nie ma takiej możliwości. Po około 10 minutach oddzwania z informacją, że 'załatwił z dziewczynami' i mogę przyjść. Dziękuję bardzo. 

8. Karczmarz 

Dochodzę do Głuszycy. Sam nie wiem czy jestem bardziej zmaczony, czy głodny, czy spragniony. Mijam restaurację 'Gościniec Sudecki'. Wchodzę. Ceny generalnie całkiem w normie, ale jak na standardy tej wycieczki zdecydowanie za wysokie. Właściciel od razu mnie wita i prowadzi do stolika. Siadam na zewnątrz bo w środku goście pod krawatem. Proszę o wodę i panierowaną pierś z ziemniakami. Dostaje od razu szklankę wody. Do ogromnego i pysznego obiadu drugą, w której pływają truskawka, winogrona i kawałki brzoskwini. Obiad jest pyszny. Stosunek Ilość-jakość/cena rewelacja. Zjadłam wszystko łączne z owocami z wody. Na rachunku, który przynosi kelnerka nie widnieje woda. Pytam o to. 'Woda od nas gratis' słyszę. Polecam to miejsce nie ze względu na gratis, ale że względu na jakość jedzenia i obsługi. 

9. Dominiki. 

O nich już pisałem. Dodam tylko, że bardzo fajnie jest zobaczyć, że jest jeszcze na świecie kilku pozytywnych młodych ludzi, którym się coś chce. 

10. Zdobywcy KGP. 

A chyba jeszcze fajniej zobaczyć starszych ludzi, którym nadal się chce. Na Chełmcu spotykam Panią i Pana którzy też zbierają pieczątki do książeczki. Co prawda w bardziej klasyczny sposób niż ja, ale zawsze to fajne. Z całego serca życzę im realizacji marzenia o pieszej pielgrzymce do Santiago de Compostela. 

12. Brygada Kryzys 

Ekipa o której też już wspominałem. Nocująca w lesie w pobliżu Woliborza. Zastanawiam się czy to jest następne stadium rozwoju mojego gatunku. Czy takich atrakcji będzie mi się chciało jak już skończę swoją wyprawę? Oby nie, bo moja wątroba tego nie zniesie. 

13. Cykliści z Wilczej Przełęczy 

 Przeprowadziłem tam bardzo sympatyczną rozmowę z dwiema dziewczynami i chłopakiem. Niby nic takiego, ale pomogło mi dalej spacerować tego niezbyt fajnego dnia. 

14. Darmowa podwózka

Kilka razy podczas tej wyprawy mijający mnie kierowcy proponowali podwiezienie. Z reguły odmowa przychodziła mi z łatwością, ale raz, gdy schidziłem,do Woliborza już naprawdę wypompowany, zatrzymał się samochód a w nim  bardzo atrakcyjna kobieta. Tym razem odmówić było trudniej. Ale w życiu ważne są priorytety.

15. Górnik 

Józek napotkany w schronisku Jagodna. Pierwszy rasowy turysta na trasie. Pokonywał drogę zbliżoną do mojej (dokładnie Główny Szlak Sudecki) tyle że w przeciwnym kierunku. Bardzo niepozorny na pierwszy rzut oka, ale przy dłuższym poznaniu okazało się, że ten emerytowany górnik miał już za sobą wiele podobnych wędrówek, a wśród marzeń przejście całych Karpat (trasa 2900km). Za co oczywiście trzymam kciuki. 

16. Dziewczyna z branży turystycznej 

W tym samym schronisku spotkałem też dziewczynę, która bardzo chciała w przyszłości zostać wielodniowym piechurem, ale na ten moment nie mogła sobie na to pozwolić z powodów zawodowych. Z koleżanką przyjechały na krótki wypad. Ale były naprawdę zacięte. Jestem przekonany, że kiedyś jej serce wygra z rozsądkiem. 

17. 'Góral' z krwi i kości

W schronisku pod Śnieżnikiem spotkałem gościa, który naprawdę znał się na turystyce pieszej. Był przy tym bardzo otwarty. Wymieniliśmy dużo historii z naszych wędrówek. Dał mi też sporo cennych wskazówek odnośnie suszenia ubrań i butów - za co bardzo dziękuję. 

18. Himalaistka

Również pod Śnieżnikiem i również w tym samym, 20 osobowym pokoju spotkałem Dianę, która przebywała tam z większą ekipą. Najbardziej poruszała jej 'iskra: i radość z jaką wypowiadał się o swoich przeżyciach i planach. A jej historia z wizyty w Himalajach jest fascynująca może stanowić inspirację do dalszych marzeń. 

19. Śpioch

Jedyna osoba z tej listy, z którą nie zamieniłem słowa. Napędziła mi jednak sporo strachu. Schodząc z Rudawca napotkałem dziewczynę w totalnie idludnym miejscu leżącą na ławce. Na początku myślałem, że coś się stało, ale po chwili zorientowałem się że zwyczajnie śpi. Postanowiłem nie przeszkadzać i ruszyłem dalej.

W tym miejscu chciałem krótko opisać swoje noclegi:

1. Szklarska Poręba. Pole namiotowe 'U Wodza' Bardzo klimatyczne miejsce, urządzone w stylu 'indiańskim', którego właściciel popija chyba zbyt często ognistą wodę lub wypala fajki pokoju. Sanitariaty delikatnie mówiąc nie zachwycają, a tanio wcale nie jest. Na jeden dzień dla faceta spoko, kobiety bym tam nie skierował.

2. Karpacz. Pole namiotowe 'Pod Lipami'. Tu mniej klimatu ale za to standard znacznie wyższy. Zarówno łazienki jak i kuchni. Spokojnie można zostawać kilka dni całymi rodzinami. Niestety nie mam zdjęć.

3. Janowice Wielkie. Jak już wcześniej pisałem nocleg zupełnie na dziko na działce budowlanej z ogromną trawą. Teren niski i podmokły. Brak dostępu do toalet i natrysku (ratujemy się knajpami i rzeką - mocno oddaloną). Dodatkowo łapie nas ulewa, więc plecaki i wszystko co w nich staramy się ułożyć równomiernie pod karimatami i śpimy 'piętrowo'. Masakra. Rano szybko uciekamy suszyć namiot gdzie indziej.

4. Marciszów. A w zasadzie tuż przed. Fajna łąka nad samą rzeką. Gospodarz pozwala nam się rozbić. Pytamy o jedną noc, ale kłopoty odciskowe zmuszają nas do zostania dwóch. Nie wygonił nas więc chyba się nie pogniewał. Tuż obok most więc pod nim można śmiało myć się nago. Nikt nie widzi. Jedynie z toaletą problem. Ale jakoś sobie radzimy. 

 5. Boguszów Gorce. Tu z powodu stanu stóp nie byłem w stanie szukać nic pod namiot. Zwłaszcza, że w cenie pola (25zł) dostałem nie wyremontowany jeszcze pokój bez pościeli w domu gościnnym Rodar. Wspólna łazienka ale na miom piętrze chyba nikogo nie było. Lepiej niż spoko.

6. Głuszyca. Tu z podobnych względów jak dzień wcześniej pokój. W 'pokoje gościnne Jarosław Sokołowski'. 30zł tym razem z pościelą. Ale sam pokój mniej przyjemny niż poprzedni. 

7. Wolibórz. Ośrodek 'Leśny Dwór'. Jak na razie hit. Bardzo przyjemne miejsce oferujące zarówno pole namiotowe jak i pokoje. Ja wybieram namiot bo starczy luksusów. Dużo przestrzeni, sanitariaty, kuchnia a nawet kawiarnia, basen, trampolina dla dzieci. Cool. Niestety zapomniałem zrobić zdjęcia. 

8. Bardo. A w zasadzie Opilnica. Rancho Aga. Totalne nieporozumienie. Gorsze od darmowych łąk na których spałem. Zimna woda, brak prysznica (a w zasadzie był - na środku pola i tylko z zimną wodą), podmokły teren. Tuż obok trakcji kolejowej Dramat. A do tego 30zł. Nigdy więcej.

9. Polanica Zdrój. Pole namiotowe Osir. Super. Fajny plac, spoko sanitariaty, restauracja na terenie obiektu. Nic więcej nie trzeba za 25zł. Miejsce godne polecenia. W nocy coś buszuje mi przy namiocie. Rano wiem już co. Cóż, jestem intruzem. Powinienem rozbić się w miejscu wyznaczonym, a nie gdzie mi się podobało. Przepraszam rodzinę wiewiórek. 

10. Polanica Zdrój vol 2. Viks nie bardzo miał ochotę na nocleg pod namiotem więc wynająłem 'pałac' jak na standardy tego wyjazdu. Pensjonat Julka za 45zł oferował super pokój z łazienką a także dostęp do pełni wyposażonej kuchni. Nawet jajecznica wpadła😉. Jedyne miejsce poza łąka w Marciszowie, w którym spędziłem 2 noce. 

11. Spalona. Schronisko Jagodna. Baaardzo pozytywne miejsce. Za 15zł śpimy w namiocie i mamy pełen dostęp do sanitariatów przez całą dobę. Bardzo sympatyczny właściciel. Polecam (nie tyko pod namiot) 

12. Schronisko Śnieżnik. Pokój 20 osobowy, z czego zajętych było 17 łóżek. Cana 32 zł. Ciepła wód tylko przez 2 godziny. Zaledwie 2 prysznice męskie a ludzi w schronisku dużo. Ale jakoś się udało to poskładać. Generalnie stosunek jakość/cena na minus, ale jak się chce jednego dnia zrobić Śnieżnik, Rudawiec i Kowadło to nie ma wyjścia. Trzeba tu zanocować. Na plus widok z okna. 

13. Żulowa. Nie pytajcie mnie gdzie spałem. Nie miało to swojej nazwy. W każdym razie było tuż obok informacji turystycznej. Pokój u staruszki miał lata świetności za sobą. Co ciekawe w pokoju był aneks kuchenny i prysznic. A toaleta już na zewnątrz. Ciepła woda była 'na zyczenie' minęło sporo czasu nim bojler się zagrzał, ale generalnie to miejsce bardzo podratowało przemoczonego mnie. 250 koron, czyli niecałe 40zł.

14. Podlesie. Ostatniej nocy totalnie puściłem wodze fantazji i robiłem się totalnie na dziko - tak żeby nikt nie widział. Niewielki zagajnik koło opuszczonego domu nadawał się do tego znakomicie. Mogę polecić miejsce jeśli ktoś lubi takie klimaty. Dom po lewej stronie na zakręcie idąc z Czech w kierunku Jarnołtówka. Niestety brak zdjęcia. 

Z 16 noclegów 5 było w pokojach, jeden w schronisku a 10 pod namiotem, z czego 6 w miejscach przeznaczonych a 4 za darmo. Lacznie na noclegi wydałem 330zł. 

I już się modlę do spadających gwiazd
Bo mi brakuje ciepła twych rozchylonych warg
I tylko nie wiem czy mi starczy sił

No. To pobudka o 6, żeby jak najszybciej opuścić to masakrycznie miejsce noclegowe. Noc słabo przespana, bo obok pola tory i pociągi budziły co godzinę - dwie.

O 7.30 wyruszam. Pole znajduje się w dużej niecce więc na dzień dobry ostre podejście. Tuż przed 8 ruszam na szlak w Bardzie. Niebieskim, urokliwym szlakiem  wzdłuż stacji drogi krzyżowej wspinamy się na Kalwarię. Co ciekawe przez trasę przebiegają dwie niezależne drogi krzyżowe, jedna z bardziej subtelnymi i mniej rozstrzelonymi stacjami a druga bardzo okazała i dłuższa. Robi to wrażenie. Dłuższa ciągnie się przez ponad 2km i pokonuje prawie 300m dość stromego przewyższenia. Można się zmęczyć.

Po drodze krzyżowej szlak się prawie wypłaszcza i bardzo delikatnie prowadzi nas do rozdroża pod Kłodzką Górą. 

Stamtąd w 5 minut docieram żółtym na szczyt i dalej powoli kieruję się w stronę Kłodzka. Szlak nadal bardzo fajny, oferuje co jakiś zaś piękne widoki. Nie jest bardzo stromy więc schodzi mi się wygodnie. 

W oddali słuchać huki, coś jak z broni palnej. Po pewnym czasie docieram nieopodal wycinki drzew. Ogromne świerki padają na ziemię powodując jej drżenie. Pachnie świętami. 

Gdy jestem już blisko Kłodzka staje się coś niespodziewanego. Napotykam oddział około 50 żołnierzy w mundurach oraz barwach maskujących, z pełnym uzbrojeniem - w tym z karabinami. Pierwszy raz podczas wyjazdu autentycznie się boję. Nie znam prawa w tym zakresie i nie wiem co mogą mi zrobić - zarówno legalnie jak i 'przez przypadek'. Dwaj żołnierze idący z przodu są równie zdziwieni co ja.

- Dzień dobry. Mam nadzieję że panowie nie będą do mnie strzelać

Nic nie odpowiadają. Po chwili przychodzi dowódca. 

- Dzień dobry - zwraca się do mnie. I zaraz do żołnierzy:

- I co? Nie wiecie co robić? Cywil. Przepuścić 

Przechodzę więc środkiem - pomiędzy każdą z par żołnierzy. Mimo wszystko jestem tak zaaferowany, że gubię szlak i orientuję się dopiero po 300m.

Po zejściu do Kłodzka korzystam z dobrodziejstw cywilizacji i ogarniam bankomat, aptekę (kolejna porcja plastrów), bar mleczny i sklep. Brakuje mi jeszcze kantoru, ale może gdzieś poźniej natrafię. Na tym kończy się 25 fajnych kilometrów dzisiejszego dnia. Droga do Polanicy to 15km asfaltem. Pierwsze 3 spoko, bo jeszcze przez Kłodzko. Jest chodnik. Później już masakra. Nie dość że stopy cierpią po tak długim spacerze to jeszcze co chwila przy przejeżdzającym aucie wskakuję w krzaki bo nie ma pobocza. I tak przez jakieś 9km. Z czego prawie 8 to chyba najdłuższa wieś w Polsce - Stary Wielisław. Ciągnie się i ciągnie w nieskończoność. Nikt, kto dziś ze mną nie szedł nie zrozumie mojej radości gdy zobaczyłem to:

Na pole namiotowe w Polanicy Zdrój docieram o 18.30. Pole bardzo fajne. Jestem mega zmęczony ale równie szczęśliwy. Jutro już na pewno dzień odpoczynku. Zasłużyłem, zwłaszcza, że dziś padł rekord:

W nagrodę pozwalam sobie na piwko pod rozgwieżdżonym niebem. Pojutrze czeka mnie najdłuższa trasa podczas całej wyprawy. Może oscylować koło 50km.

Śpijcie dobrze. 

Są takie dni w tygodniu...

Tak, tak. To nie pomyłka. Nie oznacza to, że dziś odpoczywam. Ani, że nie byłem w górach. Byłem w Sowich i Bardzkich. Po prostu dziś nie 'szczytuję😉' Każdy, kto prześledził plan mojej wyprawy wie, że są 3 takie dni, kiedy nie zdobywam szczytu należącego do KGP. Dziś jest pierwszy z nich.

Dzisiejsza trasa jest o ok 10km krótsza od zaplanowanej z powodu konieczności noclegu w Woliborzu. W zamian pierwsze 7km asfaltem. Dlatego pozwalam sobie na ekstrawagancję i wyruszam o 10. Od początku idzie mi się ciężko. Może to dlatego, że w plecaku ponad 5kg wody i żywności tym razem. W końcu niedziela i nie wiadomo jak ze sklepami. Odciski chyba gorzej niż wczoraj, mięśnie czują kilka ostatnich dni. Na to wszystko dokłada się brak 'marchewki' w postaci szczytu i padający (na szczęście lekko) deszcz. Przed 12 dochodzę do Srebrnej Góry i czerwonym, a następnie żółtym szlakiem dochodzę do Wilczej przełęczy. Szlaki wręcz brzydkie.
Od Wilczej ruszam niebieskim. Jest dziko (widać że rzadko uczęszczany):

sam szlak momentami urokliwy, ale na widoki bez większych szans. Zachwycam się więc czym innym:

Szlak czasami oznaczony bardzo kiepsko. A czasami, cóż :

Do tego na 1,5h przed metą kończy mi się woda. Po pół godziny docieram do strumyczka zaznaczonego na mapie. Okazuje się, że to raczej kałuża. Woda prawie stoi. Ledwie płynie. Biorę tylko niezbędne minimum, ok 0,5 litra. Jakoś dojdę a nie chcę się zatruć. Do Bardo docieram chwilę przed 17. Nie mam chleba ani wody. Mijam kilka zamkniętych sklepów. Ups.
Pani w informacji turystycznej mówi mi że sklepy wszystkie już zamknięte, ale kieruje mnie do otwartej pizzerii. Tam zamawiam obiad i dowiaduję się że otwarty sklep jest 50m od wspomnianej informacji. Masakra. Idę więc do sklepu, wracam na obiad i udaję się 1,5km na pole namiotowe.
Tam kolejny zawód. Warunki jak na dziko, do tego blisko tory, brak zasięgu, a kasy niemało. Dramat. Jutro na prawdę przydałby mi się odpoczynek, ale nie ma wyjścia. Trzeba stąd wiać. Muszę ruszać dalej.

Dziś minęła połowa mojej wyprawy. Na podsumowania przyjdzie jeszcze czas. Wspomnę tylko, że przez 8 dni marszowych pokonałem 280km.

Dziś kolejny z klasycznych cytatów poezji śpiewanej :

Poka, Poka Sowę (przepraszam ale cały dzień dziś jakoś dziwnie za mną chodziło 😂😂😂) 

Jak widzicie humor dopisuje, a to może oznaczać tylko jedno. Chyba mocno ściskacie za mnie kciuki bo dziś rano prawa noga miała się lepiej. Nie kulałem na płaskim, a to zapowiadało spoko dzień. 

Na pewno swoje zrobiło kolejne nocowanie w Spa, czyli nie pod namiotem. Bardzo chciałem sprawdzić czy za szafą mojego pokoju znajduje się Narnia czy może inna kraina, ale niestety zabrakło mi czasu na eksplorację. 

Wychodzę o 8. Dziś szlak od samego początku uroczy. Na początku żółtym a następnie zielonym. Doszedłem do miejsca, które na chwilę kazało mi zwątpić w słuszność obranej drogi. 

Słyszałem kiedyś, że strach ma wielkie oczy. 'Zapewne musi też mieć wielką mosznę' - pomyślałem. Ale nie dam się zastraszyć. Idę po swoje. 

Czerwonym szlakiem dochodzę na Wielką Sowę około 12.30, zaliczając wcześniej obiad w schronisku Sowa (dziś po trasie brak wiosek a nie sposób zabrać jedzenia i picia na cały dzień - średnio wypijam 7-10 litrów wody dziennie). Trochę boję się zejścia. Modyfikuję trasę na bieżąco w taki sposób aby nie schodzić stromo. Przez co się ona wydłuża. 

 W zamian otrzymuję kilka kapitalnych punktów widokowych. Jest cudownie. Nogi prawie ok, pogoda fantastyczna a szlak przecudowny. Zdecydowanie numer 1 cajej wyprawy jak dotąd. Schodzę więc czerwonym, następnie żółtym i znów czerwonym do schroniska Zygmuntówka. Tam porcja fasoli po bretońsku i 2 wody na drogę. Schodzimy. Niestety nie do Nowej Rudy (nie ma tam sensownych noclegów jak się okazuje) a do pobliskiej wsi Wolibórz (niebieski, czerwony, asfalt).

Na czerwonym spotykam mega ekipę. Chłopaki namawiają mnie na nocleg z nimi (dziko przy szlaku) i są przy tym tak zaje... ści, że gdyby niemożność wykonania planu na kolejny dzień z pewnością bym tam został. A tak. No cóż. Wypijam grzecznie czym częstują i ruszam dalej

W Woliborzu łapię spoko pole napiotowe i szykuję się do spania. Dziś nóżki popracowały solidnie. Znów maraton pokonany. 

Co z jutrem? Zakładałem dzień wolny, ale dziś była taka frajda, że kto wie? Może powalczę?